Op het Happinez-festival ontmoet ik Lucia Rijker voor het eerst. Ze geeft een lezing en ik kijk geïntrigeerd toe hoe ze zich daarop voorbereidt. Ze kijkt de zaal in met een open en warme blik, helemaal bereid om contact te maken. Tegelijkertijd voel je dat ze zich innerlijk concentreert. En vanuit die innerlijke stilte begint ze te praten, zonder vooropgezet plan, de stroom volgend van haar inspiratie op dat moment. Een paar dagen later ontmoet ik haar in een Rotterdams café. Bij binnenkomst is ze een en al glamour. Maar met het afdoen van haar mooie jas en blitse zonnebril, staat ze daar weer als tijdens de lezing, open en ontvankelijk.
Een mooie start voor een openhartig gesprek. (...)
